Ο Ενρίκε είχε ονειρευτεί και σχεδιάσει μια Εθνική που θα… ζάλιζε τον αντίπαλο με το συνεχές passing game, θα ήταν επιθετική και θα διέλυε κάθε αμυντικό πλάνο του αντιπάλου. Μετά από τον αποκλεισμό της Ισπανίας από το Μουντιάλ, η σκληρή κριτική δεν άφησε σε… χλωρό κλαρί τον Ενρίκε.
«Πήραμε το Παγκόσμιο Κύπελλο στις πάσες, αλλά δεν είχαμε επιθετικούς να βάλουν την μπάλα στα δίχτυα», έγραψαν οι Ιβηρες δημοσιογράφοι καυτηριάζοντας τον τρόπο παιχνιδιού που επέλεξε ο Ενρίκε.
Και πώς να μην είναι δηλητηριώδης η κριτική, όταν η Ισπανία στον αγώνα με το Μαρόκο, είχε 77% κατοχή μπάλας, με 926 ολοκληρωμένες πάσες (έναντι 304 του Μαρόκου), αλλά μόλις μία τελική προσπάθεια στην εστία
Αυτή η μία και μοναδική τελική στην εστία είναι η χειρότερη επίδοση σε αγώνα Παγκοσμίου Κυπέλλου από τότε που καταγράφεται αυτή η στατιστική κατηγορία, το 1966.
Οσο για τα χαμένα πέναλτι, κι εδώ απέτυχε παταγωδώς η Ισπανία, αφού δεν ευστόχησαν σε κανένα οι παίκτες της. Η ειρωνεία είναι πως μιλώντας στους δημοσιογράφους πριν από τον αγώνα με το Μαρόκο ο Ενρίκε είχε πει πως έγινε προπόνηση στα πέναλτι με τους παίκτες του να δοκιμάζουν 1.000 εκτελέσεις. «Διάλεξα τους καλύτερους εκείνη τη στιγμή.
Αν ξαναπαίζαμε δεν θα άλλαζα κανέναν, παρά μόνο τον τερματοφύλακα του Μαρόκου, τον Μπόνο», ήταν το σχόλιο του Λουίς Ενρίκε.
Το συμβόλαιό του εκπνέει το καλοκαίρι, αλλά η ισπανική ομοσπονδία ποδοσφαίρου περιμένει την παραίτησή του. Δεν είναι μόνο η αποτυχία. Είναι ότι δημιούργησε πολύ μεγάλες προσδοκίες, είχε κάνει δήλωση πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο ότι είναι ο κορυφαίος προπονητής του κόσμου.
Τελικά η 7άρα επί της Κόστα Ρίκα στην πρεμιέρα της ομάδας έριξε… στάχτη στα μάτια των Ισπανών. Οπως παραδέχονται η ομάδα επί των ημερών του Ενρίκε δεν παρουσίασε καμία βελτίωση, δεν είναι καλύτερη από άλλες μεγάλες δυνάμεις και δεν άξιζε τίποτα περισσότερο από αυτό που πήρε.
Ο Ενρίκε απέφυγε να πει ότι παραιτείται («αν ήταν στο χέρι μου θα έμενα στην Ισπανία σε όλη μου τη ζωή», είπε). Πάντως ήδη γράφονται ονόματα διαδόχων με πρώτο τον Ράφα Μπενίτεθ, τον Ρομπέρτο Μαρτίνες που φεύγει από το Βέλγιο και τον Μαρθελίνο που περιμένει πώς και πώς να πάρει τη δουλειά.