ΗΛΕΚΤΡΑ Ραδιοτηλεοπτικός Σταθμός

Mε ένα διορατικό άρθρο στους New York Times, ο Thomas L. Friedman μιλά για τα τρία σενάρια τερματισμού των μαχών στην Ουκρανία.

Τα τρία σενάρια του μέλλοντος, τα ονομάζει “η ολοκληρωτική καταστροφή”, “ο βρώμικος συμβιβασμός” και “η σωτηρία”.

Το σενάριο της καταστροφής βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη και λίγα πράγματα μπορούν να το ανασχέσουν, δεδομένων των παραισθήσεων μεγαλείου του Πούτιν. Το να παρέμβει στρατωτικά η Δύση ίσως πυροδοτήσει τον πρώτο πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης με πυρηνικά όπλα. Από την άλλη μεριά, αν ο Πούτιν μείνει ανεξέλεγκτος, το Κίεβο θα μετατραπεί σε ερείπια, με χιλιάδες νεκρούς, πρόσφυγες και χάος.

«Αν ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν αλλάξει γνώμη ή αν δεν μπορεί να ανασχεθεί από τη Δύση, φαίνεται πρόθυμος να σκοτώσει όσους ανθρώπους χρειάζεται και να καταστρέψει όσες υποδομές της Ουκρανίας μπορεί προκειμένου να διαγράψει την Ουκρανία από το χάρτη ως ελεύθερο ανεξάρτητο κράτος,  να εξαλείψει τον πολιτισμό της και να εξοντώσει την ηγεσία της. Αυτό το σενάριο θα μπορούσε να οδηγήσει σε εγκλήματα πολέμου που δεν έχουν ξαναγίνει στην Ευρώπη από την εποχή των Ναζί – εγκλήματα που θα έκαναν τον Βλαντιμίρ Πούτιν, τους κολλητούς του και τη Ρωσία, παγκόσμιους παρίες.

Αν ο Πούτιν προχωρήσει και ισοπεδώνει την Ουκρανία, αυτός και όλοι οι φίλοι του δεν θα ξαναδούν ποτέ τα διαμερίσματα του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης που αγόρασαν με όλα τα κλεμμένα πλούτη τους. Δεν θα υπάρξει πια Νταβός και Σεν Μόριτζ. Αντ’ αυτού, όλοι τους θα είναι κλειδωμένοι σε μια μεγάλη φυλακή που ονομάζεται Ρωσία – με την ελευθερία να ταξιδεύουν μόνο στη Συρία, την Κριμαία, τη Λευκορωσία, τη Βόρεια Κορέα και την Κίνα, ίσως. Τα παιδιά τους θα πεταχτούν έξω από τα ιδιωτικά οικοτροφεία, από την Ελβετία μέχρι την Οξφόρδη.

Κάθε μέρα που ο Πούτιν αρνείται να σταματήσει, πλησιάζουμε όλο και πιο κοντά στις πύλες της κόλασης. Με κάθε βίντεο του TikTok και κάθε λήψη από κινητό τηλέφωνο που δείχνει τη βαρβαρότητα του Πούτιν, θα είναι όλο και πιο δύσκολο για τον κόσμο να κοιτάξει αλλού. Αλλά η παρέμβαση ενέχει τον κίνδυνο να πυροδοτήσει τον πρώτο πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης με πυρηνικά όπλα. Και το να αφήσουμε τον Πούτιν να μετατρέψει το Κίεβο σε ερείπια, με χιλιάδες νεκρούς – όπως κατέκτησε το Χαλέπι και το Γκρόζνι – θα του επιτρέψει να δημιουργήσει ένα ευρωπαϊκό Αφγανιστάν, σκορπίζοντας πρόσφυγες και χάος.

Ο Πούτιν δεν έχει τη δυνατότητα να εγκαταστήσει έναν ηγέτη-μαριονέτα στην Ουκρανία και απλά να τον αφήσει εκεί: Μια μαριονέτα θα αντιμετώπιζε μια μόνιμη εξέγερση. Έτσι, η Ρωσία πρέπει να τοποθετήσει μόνιμα δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες στην Ουκρανία για να την ελέγχει – και οι Ουκρανοί θα τους πυροβολούν καθημερινά. Είναι τρομακτικό το πόσο λίγο έχει σκεφτεί ο Πούτιν για το πώς θα τελειώσει ο πόλεμός του».

Το δεύτερο σενάριο είναι ότι με κάποιο τρόπο ο ουκρανικός στρατός και ο λαός θα μπορέσουν να αντέξουν αρκετά απέναντι στον ρωσικό αιφνιδιαστικό πόλεμο και ότι οι οικονομικές κυρώσεις θα αρχίσουν να τραυματίζουν βαθιά την οικονομία του Πούτιν, έτσι ώστε και οι δύο πλευρές να αισθανθούν υποχρεωμένες να δεχτούν έναν βρώμικο συμβιβασμό.

«Αυτό το σενάριο παραμένει απίθανο, διότι θα απαιτούσε από τον Πούτιν να παραδεχτεί ότι δεν μπόρεσε να επιτύχει το όραμά του για την επανενσωμάτωση της Ουκρανίας στη ρωσική μητέρα πατρίδα, μολονότι πλήρωσε ένα τεράστιο τίμημα. Επιπλέον, η Ουκρανία θα έπρεπε να παραχωρήσει επίσημα μέρος της επικράτειάς της και να αποδεχτεί ότι θα ήταν μια μόνιμη no man’s land μεταξύ της Ρωσίας και της υπόλοιπης Ευρώπης – αν και θα διατηρούσε τουλάχιστον την τυπική της ανεξαρτησία».

Τέλος, το λιγότερο πιθανό σενάριο, αν και το πιο αισιόδοξο, είναι ο ρωσικός λαός να αντιδράσει στις επαχθείς κυρώσεις που η Δύση επέφερε στη Ρωσία, δυσκολέυοντας την καθημερινότητά του και απομονώνοντας διεθνώς της Ρωσία, εκδιώκοντας τον Πούτιν από την εξουσία.

«Αν ο Πούτιν προχωρήσει και ισοπεδώσει τις μεγαλύτερες πόλεις της Ουκρανίας και την πρωτεύουσά της, το Κίεβο, αυτός και όλοι οι φίλοι του δεν θα ξαναδούν ποτέ τα διαμερίσματα του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης που αγόρασαν με όλα τα κλεμμένα πλούτη τους. Δεν θα υπάρξει πια Νταβός και Σεν Μόριτζ. Αντ’ αυτού, όλοι τους θα είναι κλειδωμένοι σε μια μεγάλη φυλακή που ονομάζεται Ρωσία – με την ελευθερία να ταξιδεύουν μόνο στη Συρία, την Κριμαία, τη Λευκορωσία, τη Βόρεια Κορέα και την Κίνα, ίσως. Τα παιδιά τους θα πεταχτούν έξω από τα ιδιωτικά οικοτροφεία, από την Ελβετία μέχρι την Οξφόρδη.

Είτε θα συνεργαστούν για να εκδιώξουν τον Πούτιν είτε θα μοιραστούν όλοι το κελί της απομόνωσής του. Το ίδιο ισχύει και για το ευρύτερο ρωσικό κοινό. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό το τελευταίο σενάριο είναι το πιο απίθανο από όλα, αλλά είναι αυτό που υπόσχεται περισσότερο την επίτευξη του ονείρου που ονειρευτήκαμε όταν έπεσε το Τείχος του Βερολίνου το 1989 – μια Ευρώπη αδιάσπαστη και ελεύθερη, από τις Βρετανικές Νήσους μέχρι το Βλαδιβοστόκ».