ΗΛΕΚΤΡΑ Ραδιοτηλεοπτικός Σταθμός

Εδώ και δεκαετίες, τουλάχιστον δε από την εκλογική εξαφάνιση της Ένωσης Κεντρώων του Γεωργίου Παπανδρέου (και όχι φυσικά της καρικατούρας του Βασίλη Λεβέντη) η δεξιά και η αριστερά λεηλατούν συστηματικά τον χώρο του κέντρου. Δεξιά και αριστερά αυτοπροσδιορίζονται με πρώτο συνθετικό το κέντρο κι αυτό, διότι επιθυμούν να «βάλουν χέρι» στην τεράστια δεξαμενή των ψηφοφόρων του, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια περίεργη μίξη νεοφιλελεύθερων και λαϊκών δεξιών από τη μια και κομμουνιστών, ευρωκομμουνιστών και αναρχοαριστερών από την άλλη.

Γράφει ο Διαμαντής Μπασαράς, δικηγόρος

Ωστόσο, το ίδιο το πολιτικό κέντρο ασφυκτιά μέσα σε αυτά τα πολιτικά σχήματα, αφού οι ιδέες, οι αρχές και οι αξίες του ουδεμία σχέση έχουν με τις αξίες της δεξιάς και της αριστεράς. Με άλλες λέξεις, η δεξιά και η αριστερά, κατά το φαινόμενον και μόνον, μετατοπίζονται προς το κέντρο, όπου χτυπά η καρδιά στης δημοκρατίας, απλώς και μόνον για να συγκροτήσουν πλειοψηφικά ρεύματα για να κυβερνήσουν, χωρίς να ενδιαφέρονται και χωρίς να ενσωματώνουν ούτε στο ελάχιστο τις αξίες του. Το κέντρο είναι η εκλογική δεξαμενή που τους εξασφαλίζει την κατίσχυση των στρεβλών ιδεών τους.

Το κέντρο είναι περισσότερο συντηρητικό από τους νεοφιλελεύθερους, αλλά λιγότερο συντηρητικό από τη λαϊκή δεξιά, που συγκροτούν τις κυρίαρχες τάσεις στο εκλογικό σώμα της δεξιάς. Ο κεντρώος ψηφοφόρος δεν στέκεται αρνητικά απέναντι στους πυλώνες που κράτησαν το Ελληνικό Έθνος, που (το Έθνος) το σέβεται και το αναγνωρίζει, όπως σέβεται και τιμά την Εκκλησία, την Αστυνομία, τη Δικαιοσύνη και εν γένει τους θεσμούς. Από την άλλη, βέβαια, αντιδρά όταν υπάρχει αστυνομική βία κι αυθαιρεσία, όταν η Εκκλησία εκφράζει αντιεπιστημονικές απόψεις, όταν η Δικαιοσύνη δείχνει να ξεστρατίζει από τον ρόλο της. Το ίδιο και στην οικογένεια, ο κεντρώος δέχεται τους ρόλους και αναγνωρίζει τις ισορροπίες, αντιδρά στην αποδόμηση της οικογένειας από τη νεοφιλελεύθερη ελίτ της δεξιάς και από την αριστερά των… 62 φύλων, που εκκινούν από διαφορετικό για να φτάσουν στο ίδιο σημείο, δηλαδή στην πλήρη αποδόμηση του θεσμού της οικογένειας, που ως τέτοια νοείται ο πατέρας (και όχι ο γονέας 1), η μητέρα, ο καρπός του έρωτά τους και, φυσικά, οι παππούδες.

Λίγα κοινά έχει το κέντρο με τη δεξιά, που, ως επί το πλείστον, συνίστανται στη διατήρηση και στην μη αποδόμηση του υγιούς μέρους των θεσμών και των παραδόσεων. Στο πεδίο της οικονομίας, το κέντρο αντιλαμβάνεται ότι το μοντέλο της «οικονομίας της αγοράς» γεννά συνεχώς «αστοχίες», δηλαδή αδικίες, και ότι αυτές δεν υπάρχει τρόπος να αυτοδιορθώνονται, αλλά, αντιθέτως, απαιτείται παρέμβαση ενός τρίτου φορέα, που δεν μπορεί να είναι άλλος από το κράτος. Με σεβασμό στην ιδιωτική πρωτοβουλία που δημιουργεί τον πλούτο, ο κεντρώος θέλει το κράτος να παίζει, όπου, όταν και όπως πρέπει, το ρόλο του διαιτητή και να εξασφαλίζει ένα περιβάλλον, κατά το δυνατόν, ίσων ευκαιριών στην αφετηρία και, ιδίως, στην εκπαίδευση, που θα αφήνει χώρο στα παιδία των λαϊκών τάξεων να… διανύσουν το «καπιταλιστικό διαταξικό συνεχές», για να ανέλθουν στα ύπατα αξιώματα της κοινωνίας. Η δεξιά από την άλλη έχει και συντηρεί τις ίδιες ψευδοελίτ, με την επίφαση μιας «αριστείας» των Κολεγίων, δοτής δηλαδή και πληρωμένης, ενώ στο σώμα της λειτουργεί παρασιτικά παντού ο κομματισμός, η οικογενειοκρατία και η αναξιοκρατία.

Κι αν με τον δεξιό ο κεντρώος ψηφοφόρος έχει λίγα να τον ενώνουν, με τον αριστερό μάλλον δεν έχει απολύτως τίποτα. Η αριστερά ευτυχώς χρεοκόπησε, στο επίπεδο της κοινωνίας οι ιδέες της γεννούν αποδεδειγμένα κατάσταση γενικευμένης φτώχειας και εξαθλίωσης και η εξίσωση που ευαγγελίζεται είναι προς τα κάτω. Υπόσχεται η αριστερά μια διαχείριση του καπιταλισμού, υποτίθεται προς όφελος των αδυνάμων, που, όμως, είναι ανίκανη να πραγματοποιήσει, διότι δεν αντιλαμβάνεται καν τη λειτουργία του.

Παράλληλα, συντάσσεται η αριστερά με ό,τι πιο αντιδραστικό υπάρχει, τρέχει να εξασφαλίσει κάθε είδους προνόμιο στους δημόσιους υπαλλήλους, σχεδόν «μισεί» τον ιδιωτικό τομέα και ζει και αναπνέει για να κάνει το κράτος προσλήψεις… Όλη η κριτική της λ.χ. στον τομέα της υγείας και της παιδείας εξαντλείται στην ενίσχυση του δημοσίου με… περισσότερες προσλήψεις. Σε πολυσύνθετα προβλήματα η λογική της είναι απλοϊκή και το πρόγραμμά της τουλάχιστον παρωχημένο: δείτε γι’ αυτό την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για το ΕΣΥ, που συνοψίσθηκε στην πρωτοποριακή… ιδέα περισσοτέρων, αθρόων αν γίνεται,… προσλήψεων.

Η αριστερά είναι ουραγός των εξελίξεων κι έχει αποτύχει παγκοσμίως να παρουσιάσει ένα άλλο μοντέλο οικονομίας, γι’ αυτό κάνει ρελάνς… στο πεδίο της κοινωνίας και ενισχύει τις πιο ακραία αποδομητικές θέσεις. Μισεί την Αστυνομία, διότι την αντιλαμβάνεται ως «το μακρύ χέρι του κράτους της δεξιάς», λες και στο σιδηρούν παραπέτασμα δεν υπήρχε αστυνομία,… και της επιφυλάσσει, όταν έρχεται στην εξουσία, τον ρόλο της «παραδουλεύτρας», για να μεταφέρουν οι αστυνομικοί τα ψώνια των βουλευτών της. Η Εκκλησία ήταν και παραμένει για την αριστερά «το όπιο του λαού» και κρατάει από τη μια το μαστίγιο και από την άλλη το καρότο, διότι, δυστυχώς για αυτήν,… το Ελληνικό Έθνος είναι χριστιανικό και υπάρχουν πολλοί «πελάτες της» αριστεροί που αγαπούν την Εκκλησία, οπότε πρέπει αναγκαστικά να διατηρεί κάποια ελάχιστη «εκλογική λυκοφιλία»! Για τη Δικαιοσύνη, ονειρεύεται τους δικούς της ταξικούς δικαστές, που θα τους έχει διορίσει η ίδια για να βγάζουν σωστές ταξικές αποφάσεις, χωρίς κανέναν απολύτως σεβασμό στην διάκριση των εξουσιών, που δεν είναι άλλωστε στην κουλτούρα της. Όσο για τις Ένοπλες Δυνάμεις,… εκεί δίνει τα ρέστα της ότι «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια», η Μακεδονία στους Σκοπιανούς και είναι έτοιμη να πλειοδοτήσει στον εθνικισμό όλων ανεξαιρέτως των καλών… γειτόνων μας.

Το μόνο για το όποιο πραγματικά ενδιαφέρεται η αριστερά είναι η «επαναστατική γυμναστική της» στα συλλαλητήρια υπέρ του Δ.Κ., που είναι σαρξ εκ της σαρκός της και ο συγκεκριμένος χώρος αποτελεί την «ερωτογενή ζώνη της», αλλά και για τον τομέα των «δικαιωμάτων», όπου διαγκωνίζεται σε διαστροφή και αποδόμηση τη νεοφιλελεύθερη δεξιά, για την αναγνώριση κάθε είδους δικαιώματος, σε όλους έναντι όλων, ακόμη κι έναντι του ίδιου τους του εαυτού. Θυμίζει η λογική και η πρακτική της αριστεράς αυτή την σκηνή από την προφητική ταινία των Μόντι Πάιθονς, που ο άνδρας θέλει να τον φωνάζουν Λορέτα, γιατί θέλει να κάνει μωρά. Κι αφού ευτυχώς… συμφωνούν ότι δεν μπορεί να κάνει μωρά, διότι δεν έχει μήτρα, συμφωνούν ωστόσο να… παλέψουν για το δικαίωμα του να θέλει να κάνει μωρά! Σε αυτό το πεδίο βέβαια η διαστροφή πάει χέρι-χέρι με την επιστημονική εξέλιξη που έχει χάσει τον ηθικό χαρακτήρα της.

Ούτε δεξιά ούτε αριστερά λοιπόν, πρέπει να υπάρξουν ζυμώσεις για τη δημιουργία ενός σύγχρονου κεντρώου κόμματος, που στον ανταγωνισμό του με τη δεξιά στο πεδίο των ιδεών θα εγγυάται την πρόοδο και την ευημερία της Ελλάδας. Χρειάζεται η Ελλάδα τον δικό της Μάριο Ντράγκι, έναν σοβαρό (εγγράμματο…) φιλελεύθερο κοινωνιστή πολιτικό, που θα στέκεται αντίβαρο στις ιδέες της δεξιάς και θα διορθώνει επ’ ωφελεία της κοινωνίας τις… αστοχίες της. Ας τον βρούμε γρήγορα.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Κορινθία, ολόκληρη την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο Hlektra.gr.