Η μελέτη προέρχεται από μια ομάδα του Γεωλογικού Ινστιτούτου των Ηνωμένων Πολιτειών και του Πανεπιστημίου του Ρόουντ Άιλαντ, η οποία υπολόγισε τη σωρευτική μάζα των περισσότερων από ένα εκατομμύριο κτιρίων στην πόλη και τη χώρισε σε ένα πλέγμα τετραγώνων 100 επί 100 μέτρων.
Λαμβάνοντας υπόψη την έλξη της βαρύτητας, η ομάδα μετέτρεψε τη κτιριακή μάζα σε καθοδική πίεση στη Γη, λαμβάνοντας επίσης υπόψη γεωολογικούς παράγοντες.
Η επιφάνεια της Γης είναι γνωστό ότι «βυθίζεται» σε μια διαδικασία που ονομάζεται καθίζηση και συμβαίνει όταν μετατοπίζονται μαλακά ιζήματα ή όταν υπάρχει μεγάλο φορτίο πάνω της, αλλά ο αντίκτυπος που μπορεί να έχουν οι… βαριές πόλεις σε αυτή τη διαδικασία έχει σπάνια μελετηθεί.
Δορυφορικά δεδομένα δείχνουν ότι το αποτύπωμα της Νέας Υόρκης καταρρέει στη Γη, με τη μελέτη να αποκαλύπτει ότι βυθίζεται με ρυθμό 1-2 χιλιοστών το χρόνο.
Οι δεκάδες ουρανοξύστες στη τσιμεντένια «ζούγκλα» συμβάλλουν στην κάθοδό της και ο γεωλόγος Τομ Πάρσονς έχει σημειώσει ότι σε συνδυασμό με την υπερθέρμανση του πλανήτη, η Νέα Υόρκη θα κινδυνεύει περισσότερο να πλημμυρίσει, εάν συμβεί μία μεγάλη καταιγίδα.
«Στόχος της εργασίας είναι να δείξει ότι κάθε πρόσθετο πολυώροφο κτίριο που κατασκευάζεται σε παράκτιες περιοχές, ή κοντά σε ποτάμια και λίμνες, θα μπορούσε να αυξήσει τον μελλοντικό κίνδυνο πλημμύρας», δήλωσε ο Πάρσονς, του Γεωλογικού Ινστιτούτου Ηνωμένων Πολιτειών.
«Ο κίνδυνος αυτός σχετίζεται, φυσικά, με τις βροχοπτώσεις», προσέθεσε ο επιστήμονας. «Από εκεί προέρχεται μεγάλος κίνδυνος πλημμύρας. Αυτό δεν σημαίνει, απαραίτητα, ότι το νησί θα βυθιστεί εντελώς — τουλάχιστον όχι σύντομα», εξήγησε.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η μελέτη περιελάμβανε μόνο τη μάζα των κτιρίων στην πόλη και δεν έλαβε υπόψη τους δρόμους, τα πεζοδρόμια, τις γέφυρες, τους σιδηροδρόμους και άλλες πλακόστρωτες περιοχές, επομένως είναι πιθανό η μελέτη να υποτιμά τις πραγματικές επιπτώσεις του βάρους.
Η ομάδα κατέληξε: «Η Νέα Υόρκη είναι ένα εμβληματικό των αναπτυσσόμενων παράκτιων πόλεων σε όλο τον κόσμο που παρατηρείται ότι υποχωρούν, πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει μία κοινή παγκόσμια πρόκληση για να μετριαστούν οι πιθανές επιπτώσεις, έναντι του αυξανόμενου κινδύνου πλημμύρας».