Γνωστός (μεταξύ άλλων) με το προσωνύμιο «Pelusa», που είχε σχέση με το πυκνό μαλλί του, και «D10S», ένα λογοπαίγνιο που αναφέρεται στην ισπανική λέξη «Dios» («Θεός») και στον αριθμό 10 της φανέλας του. Από τις φτωχογειτονιές του Μπουένος Αϊρες, κατάφερε να γίνει το απόλυτο σύμβολο πολλών ανθρώπων σε όλον τον κόσμο.
Αποτέλεσε τον λατρεμένο ήρωα της Νάπολι, την οποία έκανε γνωστή παγκοσμίως στις ποδοσφαιρικές ημέρες του.
Εχει απαθανατιστεί σε τοιχογραφίες και αγάλματα, καθώς και τατουάζ. Αγόρια και κορίτσια έχουν βαφτιστεί με το όνομά του. «Ηταν φτωχός και άσημος και μετά τα είχε όλα. Βλέποντάς τον πιστέψαμε κι εμείς σε μια καλύτερη ζωή», είπε ο 34χρονος Εσεκιέλ Ρόσι.
Δύο χρόνια μετά τον θάνατο του Μαραντόνα, οι εργατικές γειτονιές του Μπουένος Αϊρες και ιδιαίτερα η Λα Μπόκα, παραμένουν γεμάτες με τοιχογραφίες -αρκετές εκ των οποίων γιγαντιαίων διαστάσεων- που κοσμούν τους τοίχους των κατοικιών. Κάποιες εξ΄αυτών κατασκευάσθηκαν πριν τον θάνατό του και άλλες αργότερα, όμως όλες απαθανατίζουν τον «Pibe de oro».
«Είναι ένα είδωλο που έχει φύγει τώρα. Δεν μπορούσαν να του φτιάξουν άγαλμα όσο ζούσε, οπότε του φτιάχνουν τοιχογραφίες, οι οποίες θα πολλαπλασιασθούν», εκτιμά ο 57χρονος θαυμαστής του Μαραντόνα, Σέρχιο, μιλώντας μπροστά σε μία τοιχογραφία που δείχνει τον Μαραντόνα σε διαφορετικές ηλικίες της ζωής του.
Ο Μαραντόνα είναι παντού… Οπως στις οθόνες, με μια σειρά εννέα επεισοδίων της Amazon «Sueno bendito» (σ.σ. ευλογημένο όνειρο) που αναφέρεται στην ζωή του, αλλά και στο δίωρο ντοκιμαντέρ «Mas alla de Diego».
Ο Μαραντόνα, δεν… λείπει ούτε από τους δρόμους και την καθημερινότητα των Αργεντινών. Μνημεία εγκαινιάζονται διαρκώς, όπως συνέβη στο Σαντιάγο ντελ Εστέρο (στα βόρεια της Αργεντινής) με ένα χάλκινο άγαλμα ύψους πέντε μέτρων, αλλά και στην Σάντα Κλάρα ντελ Μαρ (στο νότιο τμήμα της χώρας) με μια τσιμεντένια κατασκευή 13 μέτρων που αναπαριστά τον Μαραντόνα να κάνει «κόλπα» με την μπάλα στο κεφάλι.
Μάλιστα, αυτήν την εβδομάδα και κατά την διάρκεια της «Ημέρας της Μαχητικότητας» που συγκέντρωσε πολλές χιλιάδες διαδηλωτές για την υποστήριξη της κεντροαριστερής περονιστικής κυβέρνησης, στα μπλουζάκια που πωλούνταν στα περίπτερα των συνδικάτων, κυριαρχούσαν τρία πρόσωπα. Ο Περόν (σ.σ. αρχηγός του κράτους το 1946-55 και μετά το διάστημα 1973-74), η σύζυγός του, Εβίτα και ο Μαραντόνα, ο οποίος δεν έκρυψε ποτέ τις «περονιστικές» του προτιμήσεις.
Σε κάθε περίπτωση, ο Μαραντόνα θα είναι για πάντα «ένας Θεός λίγο πιο βρώμικος, ο πιο ανθρώπινος από όλους τους θεούς», όπως χαρακτηριστικά έγραψε ο σπουδαίος λογοτέχνης της Λατινικής Αμερικής, Εντουάρντο Γκαλεάνο, αλλά και «ένας ήρωας με πολλές ατέλειες», σύμφωνα με τον Αργεντινό ιστορικό, Φελίπε Πίνια.