Ο Παναγιώτης Δούσης έχει μια ζωή που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί σενάριο ταινίας. Είναι 90 ετών, έχει δύο κόρες, τέσσερα εγγόνια και έξι δισέγγονα και αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει, είναι το πάθος του για τον αθλητισμό.
Τρέχει σε αγώνες ανώμαλου δρόμου, κατεβαίνει σε ημιμαραθωνίους (με εξαίρεση τον φετινό της Αθήνας) και κοιτά τους «αντιπάλους» του στα μάτια. Όπως λέει, μάλιστα, στη συνέντευξή του στο Newsbomb.gr, για πρώτη φορά έτρεξε ξυπόλητος μαζί με περίπου 150 παιδιά. Από τότε κατάλαβε ότι θα τρέχει για μια ζωή. Δεν δίστασε ούτε και τη στιγμή που οι γιατροί του ανακοίνωναν ότι τον είχε «χτυπήσει» ο καρκίνος. Ζήτησε να χειρουργηθεί, υπέγραψε ότι εκείνος θα έχει την ευθύνη αν κάτι πήγαινε λάθος, καθότι ήταν αρκετά μεγάλος, και τα κατάφερε. Αυτός είναι ο Παναγιώτης Δούσης, ένας άνθρωπος πλήρης ημερών με ζωή βγαλμένη σαν από ταινία…
Ένας άνθρωπος που βγήκε στη σύνταξη το 1988 αλλά δεν σταμάτησε ποτέ. Από την πρώτη συμμετοχή του στον μαραθώνιο της Αθήνας το 1953 μέχρι τώρα… Αλλωστε, ο Μεσσηνιακός – του οποίου ήταν μέλος – έχει πει, μεταξύ άλλων, για τον ίδιο: «Τη δεκαετία του ΄40 συμμετείχε σε πολυάριθμους τοπικούς αγώνες, κερδίζοντας την πρώτη θέση. Εντάσσεται στην ομάδα του Μεσσηνιακού, στην οποία ένας σημαντικός αθλητής του Εθνικού Αθηνών εκτελούσε χρέη προπονητή. Τη δεκαετία του ’50 ο Παναγιώτης Δούσης λαμβάνει μέρος και σε πανελλαδικούς αγώνες αντοχής ανώμαλου δρόμου με εξαιρετικές επιτυχίες. Σε ηλικία 20 ετών συμμετείχε για πρώτη φορά στον Κλασσικό Μαραθώνιο της Αθήνας, καταλαμβάνοντας την όγδοη θέση. Πρωταθλητής Ενόπλων Δυνάμεων ήταν την περίοδο 1955-1956, κατά την οποία υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία».
Και ο Παναγιώτης Δούσης από τον Σύλλογο Δρομέων Υγείας ετοιμάζεται για νέες διακρίσεις, στέλνοντας το μήνυμα σε όλους: «Όσο ζω, θα τρέχω»…
Πότε ήταν η πρώτη φορά που ασχοληθήκατε με τον αθλητισμό;
«Ήταν το 1948, όταν ήμουν μόλις 15 ετών. Δεν ήξερα καν τι θα πει αγώνας. Μαζευτήκαμε 150 παιδιά ξυπόλητα και τρέξαμε στη Θούρια Μεσσηνίας. Βγήκα πρώτος και έτσι με πήρε ο Μεσσηνιακός Γ.Σ. Από τότε πήρα μέρος σε πολλούς αγώνες και μέχρι σήμερα δεν έχω σταματήσει να τρέχω, γιατί ο αθλητισμός είναι ζωή και υγεία».
Πόσο σας έχει βοηθήσει το τρέξιμο μέχρι σήμερα; Τρέχετε ακόμη και σε αυτή την ηλικία, σωστά;
«Τρέχω ακόμη και δεν θα σταματήσω να τρέχω. Τρέχω να φανταστείτε και με ένα από τα εγγόνια μου. Είναι μοναδικό το συναίσθημα να τρέχεις. Σε βοηθάει πάρα πολύ. Ακόμη και όταν βαριέσαι, ακόμη και όταν θες να το βάλεις κάτω, πρέπει να σηκωθείς και να τρέξεις γιατί ο αθλητισμός είναι το παν και δίνει ζωή. Εμένα μου έχει δώσει ζωή και όσο ζω ακόμη, θα τρέχω».
Πώς σας αντιμετωπίζουν οι αθλητές που αγωνίζονται σε μικρότερες ηλικιακές κατηγορίες;
«Παίρνω μέρος και σε διεθνείς αγώνες και είμαι εδώ και 25 χρόνια νικητής σε αρκετούς αγώνες. Όλοι μου δίνουν συγχαρητήρια για τους αγώνες και την αντοχή μου. Ξέρετε, είμαι ίσως ο μοναδικός στον κόσμο που τρέχω χωρίς στομάχι»…
Το 2014 νοσηλευθήκατε με καρκίνο στο στομάχι. Μάλιστα, νικήσατε τον καρκίνο κόντρα στις προβλέψεις των γιατρών…
«Εκείνη την ημέρα είχα κάνει προπόνηση και είχα τρέξει αρκετά χιλιόμετρα. Κάποια στιγμή έπεσα να κοιμηθώ και είχα μία έντονη ενόχληση. Το πρωί πήγα στον γιατρό, ο οποίος μου ζήτησε να κάνουμε γαστροσκόπηση. Έδειξε καρκίνο στο στομάχι. “Κινδυνεύεις”, μου είπε. Κάναμε τις απαραίτητες εξετάσεις και ο ακτινολόγος μου είπε πως είχα μόλις λίγες μέρες ζωής. Έτσι, ήρθα κατευθείαν στην Αθήνα και πήγα στο νοσοκομείο. Οι γιατροί λοιπόν με ρώτησαν πόσο χρονών ήμουν. Είχα μπει ήδη στα 81 και μια επέμβαση θα ήταν δύσκολη. Μου έλεγαν να κάνω χημειοθεραπείες, όμως εγώ τους ζήτησα να μπω χειρουργείο. Θα βγάλω τον καρκίνο, τους έλεγα, και θα γίνω καλά. Τι είναι ο καρκίνος για να μην μπορώ να τον νικήσω;».
Και τι ακολούθησε;
«Μου ζήτησαν να υπογράψω ότι θα χειρουργηθώ με δική μου ευθύνη. Υπέγραψα και εγώ και οι συγγενείς μου και μπήκα χειρουργείο για αφαίρεση στομάχου. Έμεινα 9 μέρες στο νοσοκομείο, έτρεξα στους δύο μήνες ενώ μου έλεγαν ότι θα μπορούσα να τρέξω σε ένα χρόνο και επέστρεψα και στους αγώνες. Είχα θάρρος, κοίταξα την αρρώστια και κέρδισα. Από τότε δεν έχω σταματήσει να τρέχω».
Και ποιο τελικά είναι αυτό που θα συμβουλεύατε τους νέους;
«Είναι σημαντικό να αφήσουμε τον καναπέ και να αθλούμαστε. Εγώ κάποιες φορές τρέχω με το εγγόνι μου. Η συγκίνηση δεν περιγράφεται. Οπότε, όλοι πρέπει να αθλούνται, γιατί ο αθλητισμός δίνει ζωή».