Η λαϊκή οργή που πυροδότησε ο θάνατος της Αμινί την περασμένη εβδομάδα γεννήθηκε από τα βαθιά ριζωμένα προβλήματα του θεοκρατικού καθεστώτος που αφορούν σε διαφθορά, οικονομική κακοδιαχείριση, παραβίαση των πολιτικών και κοινωνικών ελευθεριών. Οπως σημειώνει ο Ιρανός ακαδημαϊκός Πέιμαν Τζαφάρι, «οι διαδηλώσεις δεν αφορούν τόσο στη μαντίλα όσο στη βίαιη επιβολή της υποχρεωτικής χρήσης της. Η νεότερη γενιά αγανάκτησε με τις συνεχείς παρεμβάσεις στη ζωή της».
Οι διαδηλώσεις έρχονται εν μέσω μιας πολυετούς κρίσης και διαδοχικών κυμάτων αντίστασης ενάντια στις ιρανικές κυβερνήσεις. Η οικονομική δυσχέρεια στο Ιράν πηγάζει κυρίως από τις κυρώσεις της Δύσης λόγω του πυρηνικού προγράμματος και τις μεταρρυθμίσεις που έχουν σχεδιαστεί για το «άνοιγμα» της οικονομίας στις ιδιωτικοποιήσεις και στην αγορά.
Συνεχείς διαδηλώσεις
Στην πρόσφατη ιστορία της η χώρα έχει καταγράψει πληθώρα διαδηλώσεων και απεργιών, κυρίως λόγω της φτώχειας, της ανεργίας και των ελλείψεων. Το 2019 το Ιράν συγκλονίστηκε από το κύμα διαδηλώσεων για την αύξηση των τιμών των καυσίμων, όπου αστυνομικές και κρατικές δυνάμεις σκότωσαν έως και 1.500 ανθρώπους. Εντονες διαμαρτυρίες και άγρια καταστολή είχαν καταγραφεί επίσης το 2017 και το 2018. Νωρίτερα φέτος υπήρξαν νέες διαμαρτυρίες μετά την περικοπή των επιδοτήσεων για την αγορά βασικών αγαθών. Οπως σημειώνουν οι αναλυτές, οι περικοπές σε συνδυασμό με την αυξανόμενη εργατική τάξη και την εισροή γυναικών στο εργατικό δυναμικό και στα πανεπιστήμια έχουν δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για κοινωνική εξέγερση.
Οι Ιρανοί γνωρίζουν καλά την πολιτική, κοινωνική και οικονομική διαμαρτυρία. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 40 ετών, το Ιράν έχει γίνει μάρτυρας διαφόρων διαδηλώσεων και ταραχών. Καταλήψεις από οικογένειες πολιτικών κρατουμένων, εργατικές απεργίες από δασκάλους, φορτηγατζήδες και εργάτες εργοστασίων, φοιτητικές διαδηλώσεις για τα πάντα -από την ελευθερία του λόγου μέχρι τις συνθήκες των κοιτώνων και το φαγητό της καφετέριας-, ταραχές για ζητήματα ποδόσφαιρου, πορείες και καταλήψεις για θέματα τοπικού ενδιαφέροντος. Το καθεστώς, ωστόσο, μέχρι τώρα έχει επιδείξει αξιοπρόσεκτη αντοχή και ελάχιστα έχουν αλλάξει.
Το χάσμα κυβέρνησης-πολιτών