Από τον τίτλο και μόνο «Σωπάστε ν’ ακούσω» ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι θέλετε να του διηγηθείτε μια ιστορία. Είναι ένα εύρημα ή μια τεχνική για να προσελκύσετε τον αναγνώστη;
Ούτε το ένα είναι ούτε το άλλο. Η γιαγιά μου η Ευσαία, μέχρι που πέθανε, έκλεινε με τις παλάμες της τ’ αυτιά της και έλεγε «σωπάστε ν’ ακούσω» και το έκανε συχνά, για να ακούσει -έλεγε- το κλάμα του χαμένου παιδιού της και να πιστέψει πως ήταν ακόμη ζωντανό. Ηξερα από την αρχή πως αυτός θα ήταν ο τίτλος του βιβλίου, πολλά χρόνια πριν ξεκινήσω να το γράφω. Πιστεύω πως είναι μοναδικός, γιατί είναι αληθινός.
Δεν φοβηθήκατε μήπως, αντί για μυθιστόρημα, γράψετε μια μαρτυρία;
Μέσα από αυτό το μυθιστόρημα, βγαίνει η μαρτυρία που είχα ανάγκη να καταγγείλω, γιατί είναι μια αληθινή ιστορία που πονάει ακόμη κι εμάς, τις επόμενες γενιές. Το ίδιο το μεγαλείο του πόνου ήταν αυτό που με έκανε να θέλω να το περιγράψω και ήθελα μαζί μ’ εμένα να νιώσουν όλοι όσοι διαβάσουν αυτό το βιβλίο τα ίδια συναισθήματα που ένιωθα γράφοντάς το. Συναισθήματα που όλοι γνωρίζουμε, μα αφήνουμε να ξεχαστούν στον χρόνο και δεν τα θυμόμαστε παρά μόνον όταν μας τα θυμίσουν άλλοι.