ΗΛΕΚΤΡΑ Ραδιοτηλεοπτικός Σταθμός

Την Τετάρτη, 24 Ιανουαρίου 2024, εωρτάσθη υπό του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων η μνήμη του εν αγίοις Πατρός ημών Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου εις την ιδρυθείσαν υπ’ αυτού και την επ’ ονόματι αυτού Ιεράν Μονήν την κειμένην εις την έρημον της Ιουδαίας εις απόστασιν ολίγων χιλιομέτρων από της Βηθλεέμ και από της Μονής του Αγίου Σάββα.

Κατά την εορτήν ταύτην η Εκκλησία όλη, ιδία η των Ιεροσολύμων αναμιμνήσκεται ότι ο όσιος Θεοδόσιος προσήλθεν από της πατρίδος αυτού Μωγαρισσού της Καππαδοκίας εις την Αγίαν Γην το έτος 451.

Επίσης ότι αρχικώς ησκήθη εις την πλησίον των Ιεροσολύμων Ιεράν Μονήν της Ικελίας και αργότερον εμόνασεν εν άκρα ασκήσει εις την έρημον, εις την οποίαν και το σπήλαιον, εις το οποίον διενυκτέρευσαν οι Μάγοι, «επιστρέψαντες δι’ άλλης οδού εις την πατρίδα αυτών». Ενταύθα διά προσευχής και ταπεινώσεως εδέχθη έλλαμψιν εκ Πνεύματος Αγίου, ώστε καθωδήγησε πλήθος μοναχών εις την εν Χριστώ ζωήν, οι οποίοι και παρεκάλεσαν αυτόν και ίδρυσε την Μονήν ταύτην ως Κοινόβιον, ήτοι ως Μονήν, εις την οποίαν ησκούντο εν υπομονή και κοινή ζωή και υπακοή οι αρχάριοι μοναχοί, άχρις ου αναδειχθώσιν άξιοι διά μοναχικήν ζωήν εις Λαύραν.

Εν ταύτη τη Μονή οι μοναχοί εξήσκουν εργόχειρον δι’ ου επήρκουν εις τας ανάγκας πτωχών και ενδεών. Ήτο όρος εισόδου εις την Μονήν το «μηδείς ράθυμος εισίτω εν αυτή». Εις την Μονήν ταύτην ήσαν περί τους 400 μοναχούς και εν αυτή ωσαύτως ησκήθησαν ο Άγιος Σωφρόνιος και ο Άγιος Μόδεστος Πατριάρχαι Ιεροσολύμων. Ο Άγιος Θεοδόσιος διωρίσθη ως έξαρχος του Κοινοβιακού βίου, εν ω ο Άγιος Σάββας ως αρχηγός του Λαυρεωτικού βίου.

Μετά του Αγίου Σάββα, ομοπατρίου αυτού, ανεδείχθησαν πρόμαχοι των αποφάσεων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου του 451, της εν Χριστώ δηλονότι τω Θεώ μιάς υποστάσεως και δύο φύσεων.

Εν ταύτη τη Μονή, εν η και ο τάφος αυτού, ετέλεσεν ολονύκτιον αγρυπνίαν θείας Λειτουργίας ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αυτώ των Αρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Αριστάρχου και Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου και του Μητροπολίτου Ελενουπόλεως κ. Ιωακείμ, του Πνευματικού της Μονής του Αγίου Σάββα Αρχιμανδρίτου π. Ευδοκίμου, των Αρχιμανδριτών Ιγνατίου, Νεκταρίου και Χριστοδούλου και Ιερέων της περιοχής Βηθλεέμ, Μπετζάλλας και Χωρίου των Ποιμένων, εν παρουσία ολίγων μόνον πιστών, λόγω της εμπολέμου καταστάσεως.

Εις το Κοινωνικόν της θείας Λειτουργίας ο Μακαριώτατος εκήρυξε τον θείον λόγον, έχοντα ως έπεται:

«Θείας αίρων σου χείρας προς ύψος, στύλος Όσιε φωσφόρος ώφθης, των προσευχών εν ταίς ακτίσι λαμπόμενος· προς ουρανόν γαρ πτερώσας διάνοιαν, και των αρρήτων γενόμενος μέτοχος, όλος ήστραψας, Χριστόν τον Θεόν αιτούμενος, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος», αναφωνεί ο υμνωδός της Εκκλησίας.

 

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

Ευλαβείς Χριστιανοί,

Ο εν Ιορδάνη επιφανείς ημίν Χριστός συνήγαγε πάντας ημάς εν τω Ιερώ τούτω τόπω, ένθα το σπήλαιον, εν τω οποίω έμεινεν ο Όσιος Πατήρ ημών Θεοδόσιος και η υπ’ αυτού ιδρυθείσα περίπυστος Μονή, ίνα ευχαριστιακώς εορτάσωμεν την πάνσεπτον αυτού μνήμην.

Εν δε τη Μονή ταύτη ο Αββάς Θεοδόσιος «…ευδοκία γαρ του Θεού και Πατρός και συνεργία του Χριστού και εμπνεύσει του Αγίου Πνεύματος Κοινόβιον μέγα τε και πολυάνθρωπον αυτόθι συνεστήσατο πάντων υπερέχον και προκαθεζόμενον των εν πάση Παλαιστίνη κοινοβίων», λέγει ο βιογράφος αυτού Πρεσβύτερος Κύριλλος Σκυθοπολίτης.

Ο εκ της των Καππαδοκών χώρας και από κώμης Μωγαριασσού παραγενόμενος εις τους Αγίους Τόπους αξιομακάριστος Θεοδόσιος, ανεδείχθη «το μέγα κλέος της Παλαιστίνης και της ερήμου το καύχημα και του μοναχικού σχήματος το στήριγμα και των ορθών δογμάτων ο στρατηγός και υπέρμαχος και του κοινοβιακού κανόνος ο οδηγός και προστάτης», κατά τον αξιόπιστον βιογράφον αυτού.

Τα ανωτέρω επιβεβαιοί και ο υμνωδός αυτού λέγων: «Του κλίναντος, κορυφήν τω Προδρόμω μιμούμενος, Χριστού το υπήκοον, και την αρίστην ταπείνωσιν, Πάτερ Θεοδόσιε, προς αρετών ανηνέχθης πύργον άσειστον». «Τη Παρθένω και Μητρί λειτουργήσας Χριστού του Θεού, την ακαταμάχητον, χάριν εδέξω του Πνεύματος, Πάτερ Θεοδόσιε, και δυσμενείς αοράτους καταβέβληκας». Όντως, ο θεσπέσιος Θεοδόσιος «προς αρετών ανηνέχθη πύργον άσειστον» και «την ακαταμάχητον χάριν εδέξατο του Πνεύματος»· και τούτο διότι «εγίνωσκεν έχειν εν εαυτώ κρείττονα ύπαρξιν εν ουρανοίς και μένουσαν», (Πρβλ. Εβρ. 10,34). Η δε οδός και ο τρόπος του πατρός ημών Θεοδοσίου εις «την κρείττονα ύπαρξιν εν ουρανοίς και μένουσαν», ήτο η ταπείνωσις και η υπακοή αυτού κατά το πρότυπον του Μονογενούς Υιού και Λόγου του Θεού Πατρός Κυρίου δε ημών Ιησού Χριστού, ο Οποίος, «καίπερ ων υιός, έμαθεν αφ’ ων έπαθε την υπακοήν, και τελειωθείς εγένετο τοις υπακούουσιν αυτώ πάσιν αίτιος σωτηρίας αιωνίου», (Εβρ. 5, 8-9), ως κηρύττει ο σοφός Παύλος.

Χαρακτηριστικόν της υπακοής του Χριστού είναι η εξ ίσου και πρόθυμος διάθεσις αυτού. «Αλλ’ ουχ ικανόν (=επαρκής) η διάθεσις, ώσπερ ουδέ ημίν, ει μη και διά των πραγμάτων χωρήσαιμεν (=εφαρμόσωμεν)· έργον γαρ απόδειξις διαθέσεως», λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος.

 

Η εν τη πράξει ενεργουμένη υπακοή αποτελεί πράγματι απόδειξιν διαθέσεως, διότι αύτη η υπακοή, διακρίνεται εις δουλείαν της αμαρτίας της επί θάνατον αγούσης και της εν Χριστώ της εις δικαιοσύνην, τουτέστιν της εις την βασιλείαν του Θεού χειραγωγούσης, λέγει ο Μέγας Φώτιος, ερμηνεύων τον λόγον του ιερωτάτου Παύλου λέγοντος: «ουκ οίδατε ότι ω παριστάνετε εαυτούς δούλους εις υπακοήν, δούλοί εστε ω υπακούετε, ήτοι αμαρτίας εις θάνατον η υπακοής εις δικαιοσύνην;» (Ρωμ. 6,16).

Της δικαιοσύνης του Χριστού ανεδείχθη άξιος δούλος και εργάτης ο θεόφρων Πατήρ ημών Θεοδόσιος διά της εισηγήσεως του κοινοβιακού τρόπου των μοναστών. Και τούτο διότι ο όσιος Θεοδόσιος δεν εζήτει μόνον την ιδίαν αυτού θέωσιν, αλλά όλων όσων κατέφευγον εις την υπ’ αυτού ιδρυθείσαν ενταύθα μάνδραν. «Εις τούτο ημάς πεποίηκεν ο Θεός, ίνα γενώμεθα θείας κοινωνοί φύσεως και της Αυτού αιδιότητος μέτοχοι και φανώμεν Αυτώ όμοιοι κατά την εκ χάριτος θέωσιν», λέγει ο Άγιος Μάξιμος ο ομολογητής.

 

Η δε «εκ της θείας χάριτος θέωσις» δεν είναι άλλη από την δωρεάν ή καλλίτερον ειπείν την μέθεξιν του Αγίου Πνεύματος, ως λέγει ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, ερμηνεύων τον λόγον του Χριστού «έρχεσθε, ότι ήδη έτοιμά εστι», (Λουκ. 14, 17): «Ητοίμασε γαρ τοις επί γης ο Θεός και Πατήρ εν Χριστώ τα δι’ αυτού τω κόσμω δεδωρημένα αγαθά, αμαρτιών απόθεσιν, Πνεύματος Αγίου μέθεξιν υιοθεσίας λαμπρότητα, βασιλείαν ουρανών». Τα πνευματικά ταύτα αγαθά, τα οποία ο Θεός ητοίμασε διά τοις επί γης δηλαδή δι’ ημάς τους ανθρώπους, επέτυχεν ο Οσιος Θεοδόσιος. Αυτά ταύτα τα αγαθά καλείται και δύναται να απόκτήση πας άνθρωπος, ο οποίος αγαπά τον Θεόν εξ όλης της καρδίας και εξ όλης της διανοίας αυτού.

Αξιοσημείωτον ότι ο αγαπών κατά αλήθειαν τον Θεόν, είναι εκείνος, ο οποίος έχει φθάσει εις τον ύψιστον βαθμόν της πνευματικής τελειότητος, ως κηρύττει ο θείος Παύλος λέγων: «Σοφίαν δε λαλούμεν εν τοις τελείοις, σοφίαν δε ου του αιώνος τούτου, ουδέ των αρχόντων του αιώνος τούτου των καταργουμένων…αλλά… «α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν» (Α’ Κορ. 2,9). Διό και ο ψαλμωδός ικετεύει τον Θεόν λέγων: «εξαπόστειλον το φως σου και την αλήθειάν σου· αυτά με ωδήγησαν και ήγαγόν με εις όρος άγιόν σου και εις τα σκηνώματά σου», (Ψαλμ. 42, 3).

 

Το θείον τούτο φως, δηλονότι το Άγιον Πνεύμα εξαπέστειλεν ο Θεός Πατήρ επί τον Υιόν Αυτού τον μονογενή Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, εν είδει περιστεράς εν τω Ιορδάνη ποταμώ κατά το βάπτισμα Αυτού υπό Ιωάννου του Προδρόμου, διά την σωτηρίαν των ψυχών ημών. «Επεφάνη γαρ η χάρις του Θεού η σωτήριος πάσιν ανθρώποις», κηρύττει ο θεσπέσιος Παύλος. Ο δε υμνωδός βοά και λέγει: «Σήμερον ο Χριστός εν Ιορδάνη ήλθε βαπτισθήναι. Σήμερον Ιωάννης άπτεται κορυφής του Δεσπότου». Το εξαίσιον και παράδοξον τούτο μυστήριον εκήρυξε και ωμολόγησεν ο θεηγόρος Θεοδόσιος, ως λέγει και πάλιν ο υμνωδός αυτού: «Ο καθαίρων τον κόσμον βαπτίζεται, δι’ εμέ βροτός, ο Θεός κατ’ εμέ γεγονώς, ον εν δυσί ταίς φύσεσι, Θεοδόσιε μάκαρ εκήρυξας…» και «…των σων μεμνημένοι, διδαγμάτων Θεοδόσιε, εν δυσί ταίς ουσίαις, Χριστόν κηρύττομεν, δύω τας θελήσεις ειδότες, τας φυσικάς, και τας ενεργείας, και τα αυτεξούσια, εν Θεώ τω βαπτισθέντι σαρκί».

 

Ημείς δε, αγαπητοί μου αδελφοί, ικετεύσωμεν τον Όσιον Πατέρα ημών Θεοδόσιον μετά της υπερευλογημένης Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, ίνα πρεσβεύωσιν τω Κυρίω ημών υπέρ των ψυχών ημών και υπέρ ειρήνης εν τη Αγία Γη και υπέρ καταπαύσεως του πυρός εν τη ζώνη της δοκιμαζομένης Γάζης. Μετά δε του θείου Παύλου είπωμεν: «Επεφάνη γαρ η χάρις του Θεού η σωτήριος πάσιν ανθρώποις, παιδεύουσα ημάς, ίνα αρνησάμενοι την ασέβειαν και τας κοσμικάς επιθυμίας σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς ζήσωμεν εν τω νυν αιώνι, προσδεχόμενοι την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και σωτήρος ημών ‘Ιησού Χριστού», (Τιτ. 2, 11-13). Αμήν έτη πολλά και ειρηνικά».

 

Μετά την θείαν Λειτουργίαν ο υπερενενηκοντούτης δραστήριος και φιλόπονος, φίλεργος και ανακαινιστής της Μονής Αρχιμανδρίτης π. Ιερόθεος παρέθεσε κέρασμα αναψυχής εις τον Μακαριώτατον και την Συνοδείαν Αυτού.

Αυτόν ηυλόγησεν ο Μακαριώτατος, ευχόμενος αυτώ μακροημέρευσιν, διά να συνεχίζη την ηρωικήν διακονίαν αυτού εις την Μονήν, εν τη οποία διηκόνησεν υπέρ τα τεσσαράκοντα έτη.

 

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας