Ο αριθμός των ανθρώπων που επιχειρούν τον επικίνδυνο διάπλου της Μάγχης για να εισέλθουν στη Βρετανία έχει αυξηθεί απότομα. Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει επικρίσεις από ορισμένες πλευρές ότι οι συνοριακοί έλεγχοι είναι πολύ αδύναμοι, ενώ άλλοι λένε πως οι αιτούντες άσυλο έχουν απάνθρωπη μεταχείριση.
Η έκθεση, υπό τον Αρχιεπιθεωρητή Συνόρων και Μετανάστευσης Ντέιβιντ Νιλ, που δημοσιοποιήθηκε σήμερα, εστίασε στην αρχική διαδικασία επεξεργασίας αιτήσεων μεταναστών σε δύο κυβερνητικά κέντρα την περίοδο μεταξύ Δεκεμβρίου 2021 και Ιανουαρίου 2022.
«Αυτοί οι μετανάστες διέπλευσαν τη Μάγχη σε δεινές συνθήκες. Πολλοί ήταν ευάλωτοι και σε κίνδυνο, ανάμεσά τους παιδιά και γυναίκες μόνοι τους, και όταν έφθασαν στο Ντόβερ ο τρόπος με τον οποίο τους μεταχειρίστηκαν ήταν απαράδεκτος», είπε ο Νιλ.
«Αυτό [συνέβη] επειδή το υπουργείο Εσωτερικών απέτυχε τα τελευταία τρία χρόνια να μεταβεί από την απόκριση σε μια κρίση στην εφαρμογή καλύτερων συστημάτων και διαδικασιών».
Εκπρόσωπος του υπουργείου Εσωτερικών δήλωσε πως το υπουργείο αποδέχθηκε τις συστάσεις της έκθεσης. Ο εκπρόσωπος είπε πως όλη η σχετική εργασία έχει ήδη ολοκληρωθεί, περιλαμβανομένου του κλεισίματος ενός από τα κέντρα και του ανοίγματος μιας νέας εγκατάστασης.
«Έχουμε αλλάξει το πώς χειριζόμαστε την άφιξη μεταναστών», είπε ο εκπρόσωπος.
Τον Νοέμβριο του 2021, 27 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθεια να διαπλεύσουν τη Μάγχη με λαστιχένια λέμβο – το χειρότερο δυστύχημα αυτού του τύπου που έχει καταγραφεί ποτέ στη Μάγχη- πυροδοτώντας ένα παιχνίδι επίρριψης ευθυνών ανάμεσα στη Βρετανία και τη Γαλλία.
Το Λονδίνο ανακοίνωσε μια νέα μεταναστευτική πολιτική με την αποστολή μεταναστών στη Ρουάντα για επεξεργασία των αιτήσεών τους εκεί, αλλά προσέκρουσε σε νομικές προκλήσεις.
Η κυβερνητική απόκριση στην πίεση που προκλήθηκε από μια απότομη αύξηση των αφίξεων μεταναστών στο Ντόβερ, στις νότιες ακτές της Αγγλίας, έφερε στο φως κενά στις διαδικασίες ασφαλείας και έθεσε σε κίνδυνο ευάλωτους μετανάστες, αναφέρει η έκθεση.
Ο αριθμός των ανθρώπων που φθάνουν με μικρά σκάφη, πολλοί από τους οποίους είναι από το Ιράν και το Ιράκ, έφθασε τους 28.526 πέρυσι έναντι 8.486 το 2020 και μόλις 286 το 2018.
Ο Νιλ επέκρινε επίσης τον τρόπο καταγραφής ως «αδικαιολόγητα απαίσιο».